22. ay mektubu

Canım kızım,butanem,selilim,ayatımmmmmm
22 aylık oldun inanamıyorum.Şarkılar söylüyor,bıcır bıcır konuşuyorsun. Bunları hayal bile ettiğimde kalbim duracak sanırdım.Yaşarken neler hissettiğimi umarım anlarsın.Öyle inatçı öyle adaletlisinki umarım büyüyüncede hep böyle kalırsın.
Bugün çok etkilendiğim bişey yaptın.İzlediğim dizide adam hastaydı, uyuyo mu dedin. Evet kızım dedim.O sırada adam öldü ve monitörden uzun bip sesi geldi.Anne nooldu dedin.Ne diyeceğimi şaşırdım.Mesaj geldi dedim adamın telefonuna uyuyo ama adam dedim. Sonra oyunununa devam ettin.Bunu okuduyacağın yaşa geldiğinde sana çok normal gelebilir ama benim için çok önemli bi olaydı.
Her gün beni öyle şaşırtıyorsun ,öyle mutlu ediyorsun ve öyle kızdırıyosun ki... Sen hayatsın ,sen yaşama sevincim, sen en değerli varlığımsın.
Sana kızdığımda Nazlı içeri git diyorum gidiyorsun beş saniye geçemeden yanıma gelip canım annem diyor bana sarılıyor o meşhur zoraki gülümsemeni yapıyorsun.Tabi bende sinir falan kalmıyor.Bugün beni yine kızdırdın Nazlı dedim daha içeri git demeden sen içeyi dit diyip gittin.Ben mutfakta öylece kalakaldım.Sana hiç kızmadım aslında şöyle yürekten kızamadım daha kızmaya başladığımda pişmanlık kapladı hep içimi.
Seni çok sevdiğimi yazsam şimdi duygularımı anlatmaz ki.Kelimeler anlatamazki canımın parçasısın çünkü sen dünyamsın...
2 ay sonra 2 yaşında olacaksın düşünebiliyomusun seninle birlikte 2 koca yıl.Sen doğmadan önceki hayatımı düşünüyorum ne kadar anlamsız ne kadar amaçsızmış.Bebeğim,nefesim,suyum herşeyim benim.İyiki varsın iyiki benimsin...